Colombia 2
Blijf op de hoogte en volg Girlz
28 April 2014 | Colombia, Bogota
Voordat we naar ciudad perdida vertrokken, hebben we eerst nog een dagje gerelaxed bij Playa Brava in nationaal park Tayrona. Achter op een mototaxi richting het strand waar auto's niet kunnen rijden. Een chauffeur kreeg nog ruzie met een andere chauffeur maar van die wijvenklapjes moest iedereen alleen maar hard lachen.
De trek naar de lost city begon na een autorit gelijk met een goede lunch. Het eerste stuk was geeneens erg ver lopen en al snel mochten we de rivier induiken voor een verfrissende duik. Met extreem grote spinnen langs de rotsen. Daarna verder lopen met aardig wat stijgen en dalen. Onderweg kwamen we onder andere een school tegen die wordt gefinancierd met het geld van toeristen. Ook wat inheemse dorpjes tegen gekomen. De kinderen zijn erg mooi allemaal en zijn gekleed in witte jurkenen de meisjes hebben prachtige kralenkettingen. 'S Avonds kregen we meer uitleg over de geschiedenis van met name cocaïne. Nadat de regering de regio heeft plat gespoten met giftige gassen en cocaïne officieel verboden heeft, zijn de meesten zich ergens anders op gaan richten. Velen werden gids of gingen zich op koffie richten. Onze gids zelf heeft ook cocaïne bladeren geplukt voor 150.000 peso, 60 euro, per dag. Snappen best waarom het zo aantrekkelijk is. Al gaf hij zijn geld vooral uit aan drank drugs en vrouwen. Natuurlijk wordt er stiekem nog veel verbouwd. Volgende dag om half zes op en na heerlijk ontbijt op pad. Na ongeveer drie uur lopen kwamen we bij de lunch plek waar we ook nog in de rivier mochten zwemmen. Na de lunch weer verder. Wat op dit stuk leuk was, was dat je een aantal keer de rivier over moest steken. Vooral toen wij allemaal op blote voeten gingen en de gids achter ons ineens toch rotsblokken wist te vinden waar die over heen kon gaan. Bij inheemse stammen mag de man op 17-jarige leeftijd een bruid uitzoeken. Hij krijgt hiervoor ook een geschenk mee, wat er uit ziet als een sambabal die ze constant aan het beschilderen zijn en waar coca vermengd met slakken inzitten voor extra kracht.. Mannen en vrouwen leven echter gescheiden waardoor iedereen weet wanneer je het gezellig maakt met elkaar.
De derde dag was de dag van de lost city, Teyuna. De ruïnes zijn dan niet zo indrukwekkend als machu picchu maar de natuur zeker wel. Ook waren we hier met maar 11 toeristen, waardoor je uitzicht over de jungle niet belemmerd zal worden. Ook hier moesten we 1200 treden beklimmen, makkie natuurlijk. De stad is uit 650 en toen de Spanjaarden kwamen, zijn ze gevlucht naar hogerop. De stad was lang verborgen totdat schatzoekers dachten er goud te kunnen vinden. Toen is de overheid ingelicht over het bestaan en hebben ze mensen geweerd. Daarna kwam de oorlog tussen overheid en rebellen. Er zijn zelfs toeristen ontvoerd om te zorgen dat krijgsgevangen werden vrijgelaten. Later werden toeristen weer toegelaten en sowieso wordt het altijd bewaakt door het leger. Na de stad praktisch terug gerend richting kamp voor lunch en samen met de kok richting de overnachtingsplek gerend. Erg lastig om die bij te houden. 'S Avonds kregen we gezelschap van twee ontsnapte lokale kids die zich heerlijk vermaakt hebben met het spelen Angry Birds op een tablet en die pogingen deden snoepjes te jatten. Echt heel schattig. De laatste dag stond er nog 14 km op het programma en om zes uur stonden we dan ook klaar voor de start. Wel lekker rustig aan gedaan en onderweg met een stel Duitsers gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk hebben we 52 km gelopen verdeeld over eigenlijk drie volle dagen. De tour was erg goed geregeld en we hebben erg veel en lekker gegeten.Zowel gezond als lekker snoepen.
De dag na terugkomst hebben we weer wat proberen mee te pikken van ons cluppie. We waren getuigen van een heerlijke overwinning op PSV. We moesten ook erg lachen om de jongen die in zijn Ajax shirtje zat te hopen op een kampioenschap maar gelukkig konden we het nog even uitstellen. Hierna de bus richting de volgende bestemming Cartagena gepakt.
In Cartagena hebben we het lekker rustig aan gedaan, dat mag ook wel met een temperatuur van 30 graden en erge benauwdheid. We hebben lekker door het oude centrum gelopen tussen de muren, langs strandjes gelopen die nog lelijker zijn dan Nederlandse stranden en zonsondergang bij de muur bekeken een uur later dan de receptionise ons verteld had. Doordat Cartagena tegen het Caribisch gebied aan ligt, zie je hier ook wat meer donkere mensen. Zo verkopen vrouwen fruit en souvenirs in traditionele felgekleurde jurken en lopen ze rond met manden op hun hoofd. Ook zijn we nog naar een fort geweest waar verschillende tunnels onder de grond lopen. Erg donker en smal. De meeste uitgangen zijn echter gesloten. Ook werd Elvira nog even opgesloten in een van de kerkers en Miranda heeft een nieuwe baan gevonden als scherpschutter om de stad te beschermen.
Bij ons uitstapje naar de Mud Volcana hebben we ons al een stel varkens gedragen, wat was dat genieten zeg! De trap af de modderpoel in, een korte massage en daarna wat ronddraaien het meer in om schoon gewassen te worden door de lokale vrouwtjes. Grappige aan de vulkaan was dat je niet kan zinken en dat wanneer je ligt, de anderen je moeten helpen om weer overeind te ´staan´ in de 2000m diepe vukaan. In de avonden hebben we het gezellig gemaakt met mensen uit ons hostel en het tegenovergelegen hostel. Drankjes in ons hostel en vooral de woensdag een party aan de overkant.
Toen we in Medellin aankwamen was het Goede Vrijdag, hier onderdeel van Semana Santa. Daar komt dus bij kijken dat bijna alles gesloten is. De mensen gaan richting de kerk, in een soort van tocht en eten vooral met de familie. Dat laatste is denk ik goed vergelijkbaar met Nederland. Ook ging het nog eens regenen. Daarom vooral Super Mario World gespeeld op de Super Nintendo, old school. We kregen ook zomaar een lekkere pasta lunch voorgeschoteld van een van de locals. De volgende dag zijn we naar Parque Arvi geweest. Met een echte kabelbaan de berg op. Bijna boven heb je een mooi uitzicht over de stad en bovenaan is er een markt met lekker eten en souvenirs. Ook kan je in de omgeving rondlopen. Omdat het zaterdag was, was het erg druk overal. In het Parque Arvi kunnen ze in de beek zwemmen en door het bos lopen. Erg relaxte sfeer hangt er! `s Avonds de stad ingeweest naar een bar die Midnight heet met Latin muziek, samen met 2 Nederlandse meisjes en een Colombiaan. Medellin is erg leuk om `s avonds over straat te lopen, helaas regent het nogal vaak in de avond! Het echte feesten, waar Medellin om bekend staat, hebben we niet meegemaakt omdat het doordeweeks erg rustig is overal. Maandag zijn we lekker wezen shoppen. Zelfs in een shopping mall met 200 winkels hadden we nog moeite om wat te vinden maar gelukkig uiteindelijk allebei een shirtje kunnen scoren.
Dinsdag konden we eindelijk op de Pablo Escobar tour. Die gaat langs verschillende belangrijke plekken, een huis, begraafplaats en een oud hoofdkantoor waar we blijkbaar al velen malen langs waren gelopen. De tour was vooral leuk om alle weetjes die je te horen krijgt. Op de kleuterschool wist hij al dat hij Miljonair wilde worden. Na van de middelbare school te zijn afgekickt, is hij al snel in het criminele circuit terecht gekomen. Op zijn 29e was hij al een van de leiders van het Medellin cartel(80% van de drugsomzet), wat in oorlog was met het Cali cartel (20%). Tussen 1989 en 1991 zijn er 45.000 mensen omgekomen in Colombia door alle verschillende oorlogen (ook regering en onder andere FARC). 85% van alle politiebureaus was aangevallen met autobommen. Escobar heeft ooit eens aangeboden om de 20miljard dollar schuld van zijn land in een keer af te betalen, in ruil dat hij van 2 provincies zijn eigen land kon maken waar drugs legaal waren. Toen Escobar eindelijk dood was, vermoord of zelfmoord, hebben ze zijn baard afgeschoren zodat hij alleen nog een Hitler snor over had. Colombianen schijnen ook donkere humor te hebben. Op de kleuterschool gingen grappen rond als, wat krijgt Escobars dochter voor Kerst. Een Barbie autobom! Om alles zo te horen, was erg indrukwekkend en interessant. ´s Avonds hebben we gegeten bij een leuke tent die de gerechten in hoorntjes verkoopt, zo hadden we een pizza als hoorntje en een fajita met een pizzadeeghoorntje. Erg leuk concept en zeer lekker.
De laatste dag in Medellin zijn we het centrum gaan verkennen. Eerst zijn we naar Cerro Nutibara Pueblito Paisa gelopen, waar je een schitterend uitzicht over de stad hebt. Ook is er een ouderwets dorpje nagebouwd. Daarna bij Plaza Mayor rondgelopen en het Parque Pies Delcalzos, daar kan je op blote voeten diverse naturen kan voelen. Klinkt interessanter dan dat het was, pijnlijke steentjes en water. Hierna was het tijd voor de Walking Tour, door velen omschreven als de beste ter wereld en goed was die zeker. De gids, Pablo die ook erg blij was met zijn naam vooral als hij aan het reizen is, was erg enthousiast en wist veel te vertellen over Medellin. Zo is het helemaal niet een grote stad geworden door de drugs, maar door goud, koffie en de snelle industriele revolutie (1500-1800). Van1948 is echter alle ellende begonnen met oorlog tussen de twee politieke partijen. Doordat ze bij de vrede hadden besloten om omstebeurt een president te leveren, ontstonden er andere (extreme) partijen waarvan de bekendste FARC is. Vanaf de jaren 80 kwamen de drugskartels opzetten waardoor de guerillas nog machtiger werden met geld en wapens. Honderdduizenden zijn omgekomen in deze tijd. Vanaf 2002 is er een verandering te zien in Colombia en Medellin in het bijzonder. Op nationaal niveau wordt er een veiligheidssysteem ontwikkeld wat het aantal moorden hard terug brengt. In Medellin worden onveilige plaatsen, veilig gemaakt door middel van meer licht of bijvoorbeeld de standbeelden van Botero op een plein. Ongeveer 15 a 2.2 miljoen dollar per stuk heeft Botero geschonken om bij te dragen aan een fijner leefmilieu. Op Plaza Botero kreeg Miranda trouwens nog een jongetje van ongeveer 2 jaar aangeboden ter adoptie. De moeder gaf hem gewoon weg!
Ook wordt er veel gedaan aan scholing. Zelfs van buitenaf komt er hulp, zo hebben Spanje en Japan allebei gratis bibliotheken geschonken voor in de armere buurten. Het einde van de tour was op Plaza de San Antonio waar in 1995 een bom tot ontploffing was gebracht bij een botero beeld en 25 mensen omkwamen. Typisch hierbij was dat er niemand vervolgd kon worden, waar alle partijen claimden schuldig te zijn. Naast het verwoeste beeld van een vogel, is er hetzelfde beeld intact neergezet. De ene staat symbool voor het oude Colombia, de nieuwe voor het nieuwe Colombia waar velen hard voor strijden. Verder zijn we in de tour langs diverse kerken en pleinen geweest, zoals plaza las luces waar je vroeger ook ´s avonds niet kon komen en nu wel. Tijdens de tour hebben we ook nog een local specialty geproefd, buñuelo is een deegbal met kaas gevuld. De tour was erg indrukwekkend. Er is zoveel gebeurd met Colombia en Medellin en toch zijn ze nu de 3e economie van Zuid-Amerika en zijn de mensen gelukkig.
Na Medellin zijn we richting Salento geweest. Eerst op een koffietour geweest met Spaanse uitleg over hoe het proces gaat. Het proces is eigenlijk erg simpel. Plukken, verhitten en malen. Omdat het een organische finca was, hadden ze veel fruitplanten staan om de beesten van de koffieplanten weg te houden. Aan het einde mochten we ook de koffie proeven, smaakte best goed! Langs de rivier teruggelopen richting het hostel. ´s Avonds hebben we Tejo gespeeld, een nationaal spel waarbij je een steen op buskruit moet gooien. Blijkt toch erg lastig te zijn maar het opblazen is toch wel erg leuk. Zullen we dat ook in Nederland kunnen opzetten? In de buurt van Salento ligt Valle de Cocora, waar palmbomen groeien tot 60 meter hoog, de hoogste ter wereld. Wat zijn we dan ineens klein! Een wandeling van zo´n 12 km heen door de vallei, terug over de berg door de (palm)bomen.
Terug in Bogota stond er weinig meer op ons lijstje. Naast nog een beetje shoppen, zijn we naar Cerro Monserrate geweest. Bovenop de berg staat een kerk maar zoals jullie weten hebben we daar niet zoveel mee. Na 400 meter in de hoogte was er echter al een mooi uitzicht over de stad, veel groter dan dat het lijkt als je er door heen rijdt of loopt, dus daarna hebben we besloten om lekker terug te gaan. Zondag werden we toch verrast door wat sfeer in Bogota. Op de Plaza was d internationale dag van de dans bezig waar diverse groepen hun kunsten lieten zien. Vooral de vrolijke limbodansers waren erg leuk om te zien.
Ondertussen zit Colombia er weer op en vliegen we dinsdag richting Brazilie om te beginnen aan onze tocht door de Amazone. Brazilie is helaas al weer het laatste land en het einde begint nu wel erg dichtbij te komen. Van de meer dan 300 dagen zijn er nu iets meer dan 50 nog te gaan. In Colombia hebben we kennis gemaakt met weer een heel nieuw land. Vriendelijke, vrolijke mensen die graag een praatje met toeristen willen maken omdat toeristen redelijk nieuw voor hen zijn. Op straat kan je alles kopen, van eten, tot films, tot drugs tot de bekende Panini voetbalplaatjes (dan wel per land en niet in een pakketje waar je geluk moet hebben geen dubbele te krijgen zoals in Nederland). Wat we hier in Colombia nog het meest van onder de indruk zijn, is dat de mensen gelukkig zijn, ondanks alle shit die ze hebben meegemaakt. Ze herinneren zich niet de granaat die 12 mensen bij de metro ombracht maar wel de etappe die ze ooit in de Tour de France wonnen of het gelijkspel tegen Duitsland op het WK. Als Nederlanders kunen we van die mentaliteit nog heel wat van leren.
Tot het volgende verslag!
x
De trek naar de lost city begon na een autorit gelijk met een goede lunch. Het eerste stuk was geeneens erg ver lopen en al snel mochten we de rivier induiken voor een verfrissende duik. Met extreem grote spinnen langs de rotsen. Daarna verder lopen met aardig wat stijgen en dalen. Onderweg kwamen we onder andere een school tegen die wordt gefinancierd met het geld van toeristen. Ook wat inheemse dorpjes tegen gekomen. De kinderen zijn erg mooi allemaal en zijn gekleed in witte jurkenen de meisjes hebben prachtige kralenkettingen. 'S Avonds kregen we meer uitleg over de geschiedenis van met name cocaïne. Nadat de regering de regio heeft plat gespoten met giftige gassen en cocaïne officieel verboden heeft, zijn de meesten zich ergens anders op gaan richten. Velen werden gids of gingen zich op koffie richten. Onze gids zelf heeft ook cocaïne bladeren geplukt voor 150.000 peso, 60 euro, per dag. Snappen best waarom het zo aantrekkelijk is. Al gaf hij zijn geld vooral uit aan drank drugs en vrouwen. Natuurlijk wordt er stiekem nog veel verbouwd. Volgende dag om half zes op en na heerlijk ontbijt op pad. Na ongeveer drie uur lopen kwamen we bij de lunch plek waar we ook nog in de rivier mochten zwemmen. Na de lunch weer verder. Wat op dit stuk leuk was, was dat je een aantal keer de rivier over moest steken. Vooral toen wij allemaal op blote voeten gingen en de gids achter ons ineens toch rotsblokken wist te vinden waar die over heen kon gaan. Bij inheemse stammen mag de man op 17-jarige leeftijd een bruid uitzoeken. Hij krijgt hiervoor ook een geschenk mee, wat er uit ziet als een sambabal die ze constant aan het beschilderen zijn en waar coca vermengd met slakken inzitten voor extra kracht.. Mannen en vrouwen leven echter gescheiden waardoor iedereen weet wanneer je het gezellig maakt met elkaar.
De derde dag was de dag van de lost city, Teyuna. De ruïnes zijn dan niet zo indrukwekkend als machu picchu maar de natuur zeker wel. Ook waren we hier met maar 11 toeristen, waardoor je uitzicht over de jungle niet belemmerd zal worden. Ook hier moesten we 1200 treden beklimmen, makkie natuurlijk. De stad is uit 650 en toen de Spanjaarden kwamen, zijn ze gevlucht naar hogerop. De stad was lang verborgen totdat schatzoekers dachten er goud te kunnen vinden. Toen is de overheid ingelicht over het bestaan en hebben ze mensen geweerd. Daarna kwam de oorlog tussen overheid en rebellen. Er zijn zelfs toeristen ontvoerd om te zorgen dat krijgsgevangen werden vrijgelaten. Later werden toeristen weer toegelaten en sowieso wordt het altijd bewaakt door het leger. Na de stad praktisch terug gerend richting kamp voor lunch en samen met de kok richting de overnachtingsplek gerend. Erg lastig om die bij te houden. 'S Avonds kregen we gezelschap van twee ontsnapte lokale kids die zich heerlijk vermaakt hebben met het spelen Angry Birds op een tablet en die pogingen deden snoepjes te jatten. Echt heel schattig. De laatste dag stond er nog 14 km op het programma en om zes uur stonden we dan ook klaar voor de start. Wel lekker rustig aan gedaan en onderweg met een stel Duitsers gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk hebben we 52 km gelopen verdeeld over eigenlijk drie volle dagen. De tour was erg goed geregeld en we hebben erg veel en lekker gegeten.Zowel gezond als lekker snoepen.
De dag na terugkomst hebben we weer wat proberen mee te pikken van ons cluppie. We waren getuigen van een heerlijke overwinning op PSV. We moesten ook erg lachen om de jongen die in zijn Ajax shirtje zat te hopen op een kampioenschap maar gelukkig konden we het nog even uitstellen. Hierna de bus richting de volgende bestemming Cartagena gepakt.
In Cartagena hebben we het lekker rustig aan gedaan, dat mag ook wel met een temperatuur van 30 graden en erge benauwdheid. We hebben lekker door het oude centrum gelopen tussen de muren, langs strandjes gelopen die nog lelijker zijn dan Nederlandse stranden en zonsondergang bij de muur bekeken een uur later dan de receptionise ons verteld had. Doordat Cartagena tegen het Caribisch gebied aan ligt, zie je hier ook wat meer donkere mensen. Zo verkopen vrouwen fruit en souvenirs in traditionele felgekleurde jurken en lopen ze rond met manden op hun hoofd. Ook zijn we nog naar een fort geweest waar verschillende tunnels onder de grond lopen. Erg donker en smal. De meeste uitgangen zijn echter gesloten. Ook werd Elvira nog even opgesloten in een van de kerkers en Miranda heeft een nieuwe baan gevonden als scherpschutter om de stad te beschermen.
Bij ons uitstapje naar de Mud Volcana hebben we ons al een stel varkens gedragen, wat was dat genieten zeg! De trap af de modderpoel in, een korte massage en daarna wat ronddraaien het meer in om schoon gewassen te worden door de lokale vrouwtjes. Grappige aan de vulkaan was dat je niet kan zinken en dat wanneer je ligt, de anderen je moeten helpen om weer overeind te ´staan´ in de 2000m diepe vukaan. In de avonden hebben we het gezellig gemaakt met mensen uit ons hostel en het tegenovergelegen hostel. Drankjes in ons hostel en vooral de woensdag een party aan de overkant.
Toen we in Medellin aankwamen was het Goede Vrijdag, hier onderdeel van Semana Santa. Daar komt dus bij kijken dat bijna alles gesloten is. De mensen gaan richting de kerk, in een soort van tocht en eten vooral met de familie. Dat laatste is denk ik goed vergelijkbaar met Nederland. Ook ging het nog eens regenen. Daarom vooral Super Mario World gespeeld op de Super Nintendo, old school. We kregen ook zomaar een lekkere pasta lunch voorgeschoteld van een van de locals. De volgende dag zijn we naar Parque Arvi geweest. Met een echte kabelbaan de berg op. Bijna boven heb je een mooi uitzicht over de stad en bovenaan is er een markt met lekker eten en souvenirs. Ook kan je in de omgeving rondlopen. Omdat het zaterdag was, was het erg druk overal. In het Parque Arvi kunnen ze in de beek zwemmen en door het bos lopen. Erg relaxte sfeer hangt er! `s Avonds de stad ingeweest naar een bar die Midnight heet met Latin muziek, samen met 2 Nederlandse meisjes en een Colombiaan. Medellin is erg leuk om `s avonds over straat te lopen, helaas regent het nogal vaak in de avond! Het echte feesten, waar Medellin om bekend staat, hebben we niet meegemaakt omdat het doordeweeks erg rustig is overal. Maandag zijn we lekker wezen shoppen. Zelfs in een shopping mall met 200 winkels hadden we nog moeite om wat te vinden maar gelukkig uiteindelijk allebei een shirtje kunnen scoren.
Dinsdag konden we eindelijk op de Pablo Escobar tour. Die gaat langs verschillende belangrijke plekken, een huis, begraafplaats en een oud hoofdkantoor waar we blijkbaar al velen malen langs waren gelopen. De tour was vooral leuk om alle weetjes die je te horen krijgt. Op de kleuterschool wist hij al dat hij Miljonair wilde worden. Na van de middelbare school te zijn afgekickt, is hij al snel in het criminele circuit terecht gekomen. Op zijn 29e was hij al een van de leiders van het Medellin cartel(80% van de drugsomzet), wat in oorlog was met het Cali cartel (20%). Tussen 1989 en 1991 zijn er 45.000 mensen omgekomen in Colombia door alle verschillende oorlogen (ook regering en onder andere FARC). 85% van alle politiebureaus was aangevallen met autobommen. Escobar heeft ooit eens aangeboden om de 20miljard dollar schuld van zijn land in een keer af te betalen, in ruil dat hij van 2 provincies zijn eigen land kon maken waar drugs legaal waren. Toen Escobar eindelijk dood was, vermoord of zelfmoord, hebben ze zijn baard afgeschoren zodat hij alleen nog een Hitler snor over had. Colombianen schijnen ook donkere humor te hebben. Op de kleuterschool gingen grappen rond als, wat krijgt Escobars dochter voor Kerst. Een Barbie autobom! Om alles zo te horen, was erg indrukwekkend en interessant. ´s Avonds hebben we gegeten bij een leuke tent die de gerechten in hoorntjes verkoopt, zo hadden we een pizza als hoorntje en een fajita met een pizzadeeghoorntje. Erg leuk concept en zeer lekker.
De laatste dag in Medellin zijn we het centrum gaan verkennen. Eerst zijn we naar Cerro Nutibara Pueblito Paisa gelopen, waar je een schitterend uitzicht over de stad hebt. Ook is er een ouderwets dorpje nagebouwd. Daarna bij Plaza Mayor rondgelopen en het Parque Pies Delcalzos, daar kan je op blote voeten diverse naturen kan voelen. Klinkt interessanter dan dat het was, pijnlijke steentjes en water. Hierna was het tijd voor de Walking Tour, door velen omschreven als de beste ter wereld en goed was die zeker. De gids, Pablo die ook erg blij was met zijn naam vooral als hij aan het reizen is, was erg enthousiast en wist veel te vertellen over Medellin. Zo is het helemaal niet een grote stad geworden door de drugs, maar door goud, koffie en de snelle industriele revolutie (1500-1800). Van1948 is echter alle ellende begonnen met oorlog tussen de twee politieke partijen. Doordat ze bij de vrede hadden besloten om omstebeurt een president te leveren, ontstonden er andere (extreme) partijen waarvan de bekendste FARC is. Vanaf de jaren 80 kwamen de drugskartels opzetten waardoor de guerillas nog machtiger werden met geld en wapens. Honderdduizenden zijn omgekomen in deze tijd. Vanaf 2002 is er een verandering te zien in Colombia en Medellin in het bijzonder. Op nationaal niveau wordt er een veiligheidssysteem ontwikkeld wat het aantal moorden hard terug brengt. In Medellin worden onveilige plaatsen, veilig gemaakt door middel van meer licht of bijvoorbeeld de standbeelden van Botero op een plein. Ongeveer 15 a 2.2 miljoen dollar per stuk heeft Botero geschonken om bij te dragen aan een fijner leefmilieu. Op Plaza Botero kreeg Miranda trouwens nog een jongetje van ongeveer 2 jaar aangeboden ter adoptie. De moeder gaf hem gewoon weg!
Ook wordt er veel gedaan aan scholing. Zelfs van buitenaf komt er hulp, zo hebben Spanje en Japan allebei gratis bibliotheken geschonken voor in de armere buurten. Het einde van de tour was op Plaza de San Antonio waar in 1995 een bom tot ontploffing was gebracht bij een botero beeld en 25 mensen omkwamen. Typisch hierbij was dat er niemand vervolgd kon worden, waar alle partijen claimden schuldig te zijn. Naast het verwoeste beeld van een vogel, is er hetzelfde beeld intact neergezet. De ene staat symbool voor het oude Colombia, de nieuwe voor het nieuwe Colombia waar velen hard voor strijden. Verder zijn we in de tour langs diverse kerken en pleinen geweest, zoals plaza las luces waar je vroeger ook ´s avonds niet kon komen en nu wel. Tijdens de tour hebben we ook nog een local specialty geproefd, buñuelo is een deegbal met kaas gevuld. De tour was erg indrukwekkend. Er is zoveel gebeurd met Colombia en Medellin en toch zijn ze nu de 3e economie van Zuid-Amerika en zijn de mensen gelukkig.
Na Medellin zijn we richting Salento geweest. Eerst op een koffietour geweest met Spaanse uitleg over hoe het proces gaat. Het proces is eigenlijk erg simpel. Plukken, verhitten en malen. Omdat het een organische finca was, hadden ze veel fruitplanten staan om de beesten van de koffieplanten weg te houden. Aan het einde mochten we ook de koffie proeven, smaakte best goed! Langs de rivier teruggelopen richting het hostel. ´s Avonds hebben we Tejo gespeeld, een nationaal spel waarbij je een steen op buskruit moet gooien. Blijkt toch erg lastig te zijn maar het opblazen is toch wel erg leuk. Zullen we dat ook in Nederland kunnen opzetten? In de buurt van Salento ligt Valle de Cocora, waar palmbomen groeien tot 60 meter hoog, de hoogste ter wereld. Wat zijn we dan ineens klein! Een wandeling van zo´n 12 km heen door de vallei, terug over de berg door de (palm)bomen.
Terug in Bogota stond er weinig meer op ons lijstje. Naast nog een beetje shoppen, zijn we naar Cerro Monserrate geweest. Bovenop de berg staat een kerk maar zoals jullie weten hebben we daar niet zoveel mee. Na 400 meter in de hoogte was er echter al een mooi uitzicht over de stad, veel groter dan dat het lijkt als je er door heen rijdt of loopt, dus daarna hebben we besloten om lekker terug te gaan. Zondag werden we toch verrast door wat sfeer in Bogota. Op de Plaza was d internationale dag van de dans bezig waar diverse groepen hun kunsten lieten zien. Vooral de vrolijke limbodansers waren erg leuk om te zien.
Ondertussen zit Colombia er weer op en vliegen we dinsdag richting Brazilie om te beginnen aan onze tocht door de Amazone. Brazilie is helaas al weer het laatste land en het einde begint nu wel erg dichtbij te komen. Van de meer dan 300 dagen zijn er nu iets meer dan 50 nog te gaan. In Colombia hebben we kennis gemaakt met weer een heel nieuw land. Vriendelijke, vrolijke mensen die graag een praatje met toeristen willen maken omdat toeristen redelijk nieuw voor hen zijn. Op straat kan je alles kopen, van eten, tot films, tot drugs tot de bekende Panini voetbalplaatjes (dan wel per land en niet in een pakketje waar je geluk moet hebben geen dubbele te krijgen zoals in Nederland). Wat we hier in Colombia nog het meest van onder de indruk zijn, is dat de mensen gelukkig zijn, ondanks alle shit die ze hebben meegemaakt. Ze herinneren zich niet de granaat die 12 mensen bij de metro ombracht maar wel de etappe die ze ooit in de Tour de France wonnen of het gelijkspel tegen Duitsland op het WK. Als Nederlanders kunen we van die mentaliteit nog heel wat van leren.
Tot het volgende verslag!
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
