Bolivia

ola!

In ons laatste stukje ontbreekt nog hoe we richting Bolivia zijn gekomen. Doordat de bus vanuit San Pedro naar Calama niet reed, moesten we uiteindelijk met een andere bus tegen een stuk hoger tarief, geld terug voor de al gekochte kaartjes was geen optie. Ook kwamen we nu pas rond half elf aan in Calama. Waar de stad bekend staat om Uhm werkelijk niks, was dan ook alles gesloten en konden we geen ticket boeken voor de volgende dag. Wat dan te doen? Maar één optie: om vijf uur 's ochtends richting de bushalte en hopen dat we toch mee kunnen. Na lang zenuwachtig wachten, kwam het verlossende woord. Samen met twee Franse Belgen mochten we de drie(?!) overgebleven plekken bezetten. Uiteindelijk waren we nog goedkoper uit dan dat we vooraf een ticket hadden geboekt! In Uyuni aangekomen, zijn we 's avonds uit eten gegaan en cocktails gedronken met de Belgen. Lama smaakt best goed.

De volgende dag zijn we op jacht gegaan naar een tour voor de zout vlaktes. Uiteindelijk hadden we een leuke tour voor twee dagen met z'n vieren kunnen regelen. De eerste dag zijn we gestopt bij de begraafplaats voor treinen. Hier staan alle treinen weg te rotten die vroeger gebruikt werden. Daarna in een klein dorpje Colchani alvast souvenirs gekocht, we zijn nog nooit zo snel geslaagd! In Colchani verwerken ze 20.000 ton zout per jaar. Hierna mochten we eindelijk de een na grootste zoutvlakte ter wereld, van meer dan 10000 km2, opgaan. Doordat het regen seizoen is in Bolivia stond er veel water op het zout. Bij het Dakar standbeeld hebben we erg gelachen om twee jongens die er op genomen waren, maar vervolgens niet meer naar beneden durfden. Erg leuke foto's gemaakt waarbij we bijvoorbeeld op een fles water stonden. In het voormalig zout hotel, waar bijna alles van zout was, geluncht. Daarna nog minstens 40km rijden richting vulkaan Tunupa om weer van de zoutvlakte af te komen richting ons zout hostel. We hadden een mooie kamer met flamingo's van zout op de muur. Na de fles wijn die wij als enige kregen dachten we ook een goede maaltijd te krijgen, maar helaas spaghetti zonder groenten. 'S Avonds de tijd gedood met een voor ons nieuw kaart spelletje zonder naam, maar erg leuk om te spelen. De volgende dag zijn we langs verschillende lagunes terug gereden over een off road weg die ons erg deed denken aan Purnululu. We hebben onder andere Laguna Turquini gezien en een aantal meren met flamingo's. Ook weer veel lama's gezien onderweg, waarvan eentje geblinddoekt zat te wachten tot hij 's avonds geslacht werd. Bij Turquini had je rotsformaties waar je met wat verbeelding pannenkoeken, paddenstoelen, kikkers en nog een aantal dingen in kon zien. Als laatste zijn we nog even gestopt in San Cristóbal. 'S Avonds moesten we bij de snackbar eten omdat het goedkoopste was, vonden we natuurlijk erg vervelend.

Vrijdag de bus richting Potosí, de hoogste stad ter wereld op bijna 4100m, genomen. Een stad die weinig uitstraalt, zeker de buiten wijken niet en de regen maakt het er niet beter op! Toch maar even snel langs de bezienswaardigheden gelopen en de uitzichttoren ingesneakt. Zaterdagochtend zijn we de mijnen van Cerro Rico in geweest. In de mijnen zijn diverse mineralen, zoals zilver, te vinden en hij is 14 verdiepingen. We kregen een echt mijnwerkerspak aan, een soort van overall met helm en hoofdlamp. Van tevoren werden we nog langs de markt gestuurd om coca bladeren, alcohol (96%), sigaretten en sap te halen. Wat voor de mijnwerkers echt nodig is, gemiddeld kunnen ze maar 15 jaar in de mijn werken voordat ze ziek worden of dood gaan. Daarom werken er ook veel jongeren en werken de vrouwen buiten om de 'oogst' uit te zoeken. Andere groepen hadden ook dynamiet mee. We moesten klimmen, dalen, nog net niet op handen en knieën. Ook hebben we gesproken met een tweetal mijnwerkers die net aan hun shift gingen beginnen, ze zaten al bijna twintig jaar in het vak. Hun werkplek is van de rest gescheiden door een deur. Verder loopt er een spoor door de mijn, waar de karretjes met moeite over heen gingen door het vele water. Aan het begin van de mijn staat ook een standbeeld Tio, de duivel, die geluk moet brengen door hem tevreden te houden. Hij is grotendeels bedekt met coca bladeren en als je naar binnen gaat moet je hem ook met alcohol deppen. Het enorme geslachtsdeel zorgt voor vruchtbaarheid. De mijnwerkers hebben twee feesten, waarvan één daadwerkelijk in de mijn zelf wordt gehouden. De ene wordt gehouden voor pachamama, moeder aarde.

Na de mijnen snel weg uit Potosí richting Sucre. Onderweg waren er opstoppingen waarbij een heleboel politie op zoek leek naar iemand. Gelukkig konden we wel door rijden en waren we uiteindelijk nog enigszins om een normale tijd in Sucre. Hier kregen we zowaar een upgrade naar een eigen kamer. Niet verkeerd! Zondag op zoek naar Spaanse scholen maar alles was dicht. We zijn daarom maar de heuvel opgegaan voor een uitzicht en naar park Bolívar, wat vooral leuk is voor kinderen met diverse spring kussens, autootjes en paarden. In het midden staat ook een mini Eiffeltoren. Ook nog naar mercado central geweest en een lekker sapje gedronken. 'S Avonds zijn we naar Joyride geweest, een café met bitterballen en knoflookstokbroodje. Maandag dan uiteindelijk een Spaanse school gevonden. Eerst werd er gezegd dat we pas dinsdag konden beginnen, maar na de test te hebben gedaan, werden we toch gelijk de klas ingesleurd. Elvira in de beginners klas en Miranda, met enige Spaanse kennis, in een klas die al drie weken bezig was. Leuk, huiswerk!

Doordeweeks hebben we eigenlijk weinig gedaan behalve school en onze dagelijkse boodschappen bij de Mercado. Het Spaans gaat ons al een stuk beter af. Donderdag waren er salsa lessen georganiseerd. We kregen wat salsa basispassen en Miranda mocht vrijwel de hele tijd met de leraar dansen. Dat is toch wat makkelijker. Na de Salsa uit eten geweest met de groep waar we echte Boliviaanse gerechten hebben geprobeerd papas rellenas, gepofte aardappels met kaas, en piqué de lo macho, een gerecht a la kapsalon met vlees, worst, pepers, tomaten, ei, paprika en ui. Smaakten allebei prima. Op vrijdag zijn we met een aantal van het hostel naar Florin geweest, een café waar op de patio ook een DJ draaide. Hier chuflay gedronken, een soort tequila met sprite. Niet perse een aanrader.

Zaterdag hadden we dan ook enigszins moeite om uit bed te komen. Uiteindelijk toch gelukt en nog begonnen aan stukje sightseeing. Eerst zijn we naar twee markten geweest, een met bijna alleen maar kleren en de ander waar geen toerist te vinden was. Altijd leuk om alleen tussen de locals te lopen. Daarna zijn we naar de begraafplaats geweest wat de mooiste in Bolivia schijnt te zijn. Rhijnhof kan er een voorbeeld aan nemen. Een aantal tombes en de graf/urn muren zijn net schilderijtjes. Ziet er stuk mooier uit en de spullen staan veilig achter slot. Op de weg richting centrum zijn we nog geraakt door de een waterballon, een traditie rond carnaval waar de jongens de meisjes nat proberen te gooien. Daarna zijn we naar Casa de la Libertad geweest waar de onafhankelijkheid ondertekent is. Via de mercado terug naar huis, snel gegeten en naar de film geweest in Joyride. Devil's miner ging over een 14 jarige jongen die in de mijnen van Potosi moet werken omdat zijn vader dood is en het gezin niet meer kan onderhouden. Het is erg indrukwekkend om te zien dat die mensen daar werken terwijl ze weten dat ze over een aantal jaar dood zijn. De meeste hebben echter geen andere keuze, maar ze proberen bijvoorbeeld wel te bevorderen dat de jonkies naar school gaan en hopelijk hierdoor straks (en op tijd) een andere baan kunnen vinden. Daarna nog een drankje met bitterballen gedaan.

Zondag de rest van de stad bekeken. Doordat we op tijd weg waren, waren we een keer voor de regen thuis. Eerst zijn we naar het amfitheater geweest wat meer een kruising was tussen een stadion en een theater. Daarna alle andere dingen gezien wat vooral inhoudt gezellige pleintjes, veel kerken en andere oude gebouwen. Bij de lunch hebben we een andere Boliviaanse specialiteit genomen. Saltena is enigszins vergelijkbaar aan een empenada, alleen met iets meer groenten, ei, olijf, rozijnen en een soort van saus er in. Helaas was de kip alweer op. Het restaurant, el patio, is alleen open tussen 10 en 13 om deze te verkopen. Erg lekker! Die avond ailoli gemaakt, omdat we het zo misten :).

Maandag tot en met woensdag hadden we nog meer lessen gepland staan. Miranda 's ochtends vroeg en Elvira in de middag. Daarom ook niet veel veel gedaan. Maandag naar café Amsterdam en woensdag afscheidsparty in Joyride natuurlijk met bitterballen en daarna nog een dansje gedaan in een louche "discotheek" waar vooral locals kwamen.

Donderdag was onze laatste dag in Sucre. Het leek even of we niet weg mochten want Elvira zat opgesloten in de badkamer, er moest iemand over de muur klimmen voordat ze naar buiten kon! Waar we alles in de stad al gezien hadden, zijn we naar Parque Cretacico geweest. Naast het park waren voetstappen van dinosauriërs te zien, die door aardverschuivingen verticaal staan. Van het park verwachten we dat het vooral voor kinderen was, maar we hebben ons toch vermaakt. Een film, weetjes, mooi uitzicht fossielen, voetafdrukken en levensgrote nagemaakte dinosauriërs. We voelden ons er erg klein naast. Na dat alles hebben we ons ook uitgeleefd in de speeltuin met dinosauriërs!

'S Avonds de bus richting Samaipata. Alle mensen in de bus waren erg behulpzaam om te zorgen dat we op de goede plek konden uitstappen om vijf uur 's nachts. Hostel vinden was nog een klusje. Eentje wilde ons laten betalen voor de nacht terwijl we pas rond zes uur naar binnen konden. Elvira ging op zoek naar een hostel, terwijl Miranda op de spullen paste. We vonden zelfs een tweepersoonskamer voor minder geld dan het andere hostel. Na inchecken en ontbijt, zijn we direct op pad gegaan. Na een lange tijd niks te hebben gedaan naar ons gevoel, werd het weer eens tijd om te lopen. Negen kilometer enkele reis lopen naar de El Fuerte ruïnes, UNESCO erfgoed. Door de vele regen was de weg niet altijd even goed, op een moment moesten we zelfs over een riviertje heen springen. Twee wonderen gebeurden: we sprongen er allebei over heen zonder natte voeten te krijgen én we hielden er allebei een leuke actie foto aan over. De ruïnes lijken enigszins op Macho Pichu in het klein. Terug naar beneden kwamen we nog een taxi tegen die niet de weg door de modder kon vinden. We wilden helpen, met de big Sandy Dick in gedachten, maar hadden niet het idee dat hij graag door twee vrouwen verteld zou worden hoe hij moest rijden (of dat hij het zou begrijpen). Daarna bijgekomen en alleen nog een tour uitgezocht bij een Nederlandse maatschappij, Ben Verhoef, voor naar het Amboro Nacional Parque de dag erna.

Alhoewel de maatschappij Nederlands was, was de tour of in het Spaans of in het Duits beschikbaar. Wat waren wij blij dat we net Spaanse les hadden gevolgd! We konden zo goed als alles volgen wat de gids ons vertelde en hoefden gelukkig weinig naar Duits over te schakelen. Amboro Nacional Parque is een stuk regenwoud, wat tussen de Amazonen en de Andes in ligt. De wandeling begon met tien minuten door het gewone bos lopen voordat we ons konden uitleven in het regenwoud. We moesten ons af en toe als Tarzan gedragen om ons voeten te kunnen blijven staan. Dit was wel erg lastig en we lagen dan ook regelmatig op de grond, waarbij Elvira zelfs een keer de gids onderuit haalde toen die probeerde te zorgen dat ze juist niet weg zou glijden. Miranda kwam er achter dat een bepaalde tak maar twee onderuitglijdende mensen kon houden, voordat deze afbrak. Onderweg hebben we veel vogels, water(vallen), schimmels en verschillende soorten bomen en planten gezien. Ook hebben we doorzichtige vlinders gespot, erg mooi! Door de mist die bijna overal hing, waren er niet echt uitzichten.

De volgende dag richting Santa Cruz om daar de bus te pakken naar La Paz. We moesten vanuit Samaipata een gedeelde taxi pakken om naar Santa Cruz te komen. Om de een of andere reden stonden er s ochtends vroeg al mensen enthousiast op ons te wachten en konden we gelijk vertrekken. In Santa Cruz regende het weer eens dus besloten we om het overgrote deel van de dag door te brengen in een café bij het plein. Daarna twintig uur in de bus naar La Paz, waar we niet echt enthousiaste verhalen over hadden gehoord tot dan toe.

Gelukkig viel het mee. Na de busreis hebben we 's middags nog wat door de stad gelopen en gegeten bij weer een Nederland restaurant. We hebben een gratis tour door de stad gedaan. Het begon bij plaza San Pedro waar de meest luxe gevangenis staat die je kan voorstellen. Cellen met jacuzzi, familie die altijd op bezoek mag komen of er zelfs woont en drugsproductie. Ook werden er op het plein vaak mensen opgehangen. Daarna langs alle verschillende markten gelopen. Bij de witch markt verkopen ze bijvoorbeeld lama foetussen die geluk brengen als je een nieuw huis gaat bouwen. Deze moeten dan begraven worden met alcohol. Bij grote gebouwen zijn lama's niet genoeg en worden er zelfs mensen voor vermoord! Op de medicijnen markt kan je allerlei spullen kopen om te genezen of om bijvoorbeeld te zorgen dat mensen verliefd op je worden. Maar met het follow me poeder moet je wel zorgen dat je het richting de juiste persoon blaast anders houd je er een stalker aan over. De vrouwen op de markt worden cholita's genoemd. Aan de stand van de hoed is te herkennen of ze single of getrouwd zijn. Flirten gebeurt doordat ze haar bovenste rok op trekt om haar sexy rok te laten zien. Hierna doorgelopen naar een kerk, die Spanjaarden gebouwd hadden om de Bolivianen gelovig te laten worden. Dit deden ze met spiegels op de kerk om de ziel daar te houden. Bij de volgende en laatste markt konden we apart een rondje lopen. Om de afgesproken tijd was de groep echter al weg en stonden we met vijf anderen toch verbaasd te kijken. Dan maar zelf verder. Naar de mirador in het park waar je de hele stad kan zien. Hierna langs een markt gelopen waar ze voor een feestdag allerlei producten in het klein verkopen, van spaghetti tot zakken rijst. Dit moeten de mensen dan een jaar bewaren. Ook genoten van een heerlijke negerzoen, ja die heet daar nog echt zo.... Later nog naar plaza murillo geweest. Hier stond vroeger het presidentieel paleis maar het werd te druk met actievoerders dat de president ergens anders woont tegenwoordig. De president die de slavernij heeft afgeschaft, was niet zo populair. Ze hebben hem geprobeerd te vermoorden maar dit lukte tot drie keer toe niet. Mishandelen en van het balkon afgooien was niet voldoende dus hebben ze hem maar opgehangen. Een andere president zorgde ervoor dat het leger geen belasting hoefde te betalen. Hierdoor ontstond een oorlog tussen het leger en de politie, de kogelgaten zijn goed te zien.

Woensdag was het death road day! Op de fiets over de meest gevaarlijke weg ter wereld. Fietsend waren er 15 mensen omgekomen en met de auto haast ontelbaar, een bus was nog eens met honderd mensen in de afgrond van soms 600 meter gestort. Het was echter niet zo erg als het leek, zonder schrammen en valpartijen zijn we er vanaf gekomen. De weg is 54 kilometer lang, ongeveer 3 meter breed en gaat van 4700 meter naar ongeveer 2000. Veel trappen hoefden we dus niet. Het eerste stuk ging over asfalt en reed het normale verkeer nog gewoon naast je, hier konden we goed inkomen voordat we aan het echte werk moesten beginnen. Over de gravelstenen ongeveer twee uur. Het uitzicht was vaak adembenemend, diepe afgronden, hoge bergen. Ook zijn we onder watervallen doorgereden. Af en toe regende het best hard maar dat deerde ons niet. Toch een stuk krijgt rijden dan in Nederland. Aan het einde kregen we een tshirt met survivor, een goede lunch en een paar uur aan het zwembad. Zowaar scheen de zon volop. De tocht was echt awesome om met heel veel kilometer per uur naar beneden te sjezen. S avonds met de groep, behalve de irritante Israëliërs, nog een drankje gedaan in de party hotels waar we sliepen.

De volgende bestemming is Lake Titicaca, alweer het laatste in Bolivia. Copacabana is de grootste stad in deze omgeving, hier kwamen we dan ook met de bus aan. Op de reis moesten we al een keer het water over, onze bus in een boot en wij in een andere. Van de chauffeur werden we ook niet vrolijk, gelukkig reed hij niet op death road. In Copacabana hebben we wat langs de haven gelopen en naar de kerk. Deze immens grote, witte maar vooral mooie kerk deed ons denken aan Marokko of Istanbul waar we soortgelijke hebben gezien. Daarna de heuvel op gegaan waar een uitzichtpunt is over de stad en het meer. We zitten op bijna 4000 meter hoogte dus omhoog gaan is erg vermoeiend, maar het uitzicht was het wel waard.

De laatste dag Bolivia hebben we doorgebracht op Isla del Sol, volgens de Inca's de geboorteplaats van de zon. De dag begon met veel regen waar we bang waren dat het eiland zijn naam geen eer aan zou doen. Uiteindelijk viel het gelukkig mee. Vanaf het eiland heb je een prachtig uitzicht over het meer en de andere eilanden. We begonnen bij de ruïnes op het noordelijke stuk. Er staat onder andere een magische steen waar je Mario power van krijgt als je deze aanraakt. Ook hebben we heilig water gedronken. We zijn naar het zuiden gelopen, tussendoor uitzicht op kliffen en bijna het hele eiland. We hadden gezelschap van een stel Brazilianen, waardoor we nog met de Braziliaanse vlag op de foto moesten. In het zuiden konden we weer de boot op richting Copacabana.

Helaas zijn we weer vertrokken uit Bolivia. We hebben er bijna vier weken doorgebracht en het was echt een super plek. De mensen zijn zo vriendelijk en er is zoveel te doen. Echt een aanrader. Ondertussen zijn we in Peru aangekomen waar ons nog veel meer mooie dingen staan te wachten!

Tot snel!
X

Miranda en Elvira